เด็กสาวตากลมผมสั้น สวมเสื้อสีดำ กางเกงยืดขาสั้น และรองเท้าแตะคีบ ยืนเรียงแถวหน้ากระดานพร้อมกล่าวคำที่คลับคล้ายว่าจะเป็นคำปฏิญาณตนเสียงดังก้องกังวาน ไปทั่วทั้งบ้านอย่างพร้อมเพรียงกัน ใช่ค่ะ ฉันหมายถึงบ้านจริงๆ เพียงแต่เป็นบ้านสำหรับเด็กหญิงที่มีความพิการซ้ำซ้อน… หรือที่เรารู้จักกันดีในชื่อ ‘บ้านราชาวดีหญิง’

นาฬิกาบอกเวลา 10 โมงเช้า แสงแดดสาดส่องกระทบปลายใบไม้ที่พลิ้วไหวตามกระแสลมอ่อนๆ เปรียบเสมือนแสงแห่งความหวังให้เด็กๆ ที่กำลังนั่งรออย่างใจจดใจจ่อ อยู่ภายในบริเวณโถงกิจกรรม

“พี่จะมาเลี้ยงข้าวอย่างเดียวหรือว่ามีจัดกิจกรรมด้วยคะ…” น้ำเสียงปนความสงสัย ถามขึ้นมาอย่างมีความหวัง ทันทีที่ฉันได้ยิน ความรู้สึกบางอย่างที่บอกไม่ถูกก็เอ่อล้นมาที่ลำคอ ก่อนจะตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตรว่า “มีแน่นอนจ้ะ”

กิจกรรมเริ่มขึ้นด้วยการอุ่นเครื่องให้กับเด็กๆ กับเพลงที่ทุกคนรู้จักกันดี “หากพวกเรากำลังสบาย จงปรบมือพลัน!” เด็กหญิงยิ้มร่าพร้อมใจกันปรบมือเพื่อแสดงให้พี่ๆ ทุกคนเห็นถึงศักยภาพที่เปี่ยมล้นของพวกเขา ไม่นานนัก เสียงดนตรีก็ดังขึ้น เด็กๆ พร้อมใจกันลุกขึ้นเต้นสุดความสามารถ พร้อมใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข

พวกเราได้ใช้เวลาทำกิจกรรมร่วมกันมากมายก่อนที่ความหอมจากเส้นก๋วยเตี๋ยวยักษ์ ที่นำมาทำเป็นราดหน้าพร้อมเครื่องทะเล เป็นสัญญานบอกให้ทุกคนรับรู้ว่า ถึงเวลาทานข้าวเที่ยงแล้ว

ในขณะที่เด็กๆ กำลังรอการตระเตรียมมื้อเที่ยงให้พวกเขาอยู่นั้น เด็กสาวหลายคนชวนพวกเราคุยอย่างเป็นมิตร แววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยคำถามมากมาย บ้างก็แสดงออกด้วยวิธีการจับมือ และบ้างก็เข้ามากอดพี่ๆ อย่างเป็นกันเอง

ตะวันเคลื่อนลงมาทีละนิด บ่งบอกว่าเป็นเวลายามบ่าย เด็กๆ ที่รับประทานอาหารอิ่มแล้วส่วนหนึ่งกลับไปพักผ่อนที่ห้องของตัวเอง เหลือไว้เพียงบางส่วนเท่านั้นที่อยู่ทำกิจกรรมกับเราต่อ

กระดาษระบายสีรูปเจ้าหญิงชวนฝันมากมายถูกละเลงด้วยความตั้งใจจากฝีมือของเด็กๆ บ้างก็บรรจงทาเล็บสวยให้ตัวเอง บ้างก็ให้พี่ๆ ช่วยแต่งเสริมเติมสวย ถึงแม้เราจะไม่ได้พูดคุยกันมากมายเท่าไหร่นัก แต่ฉันก็สัมผัสได้ถึงความสุขที่แผ่ซ่านออกมาจากใบหน้าเหล่านั้นของพวกเขา

เราใช้เวลาร่วมกันมากที่สุดเท่าที่เราจะทำได้

ผ่านไปสักพัก เด็กๆ เริ่มทยอยยื่นกระดาษใบสวยมาให้ พร้อมกับบอกพวกเราว่า “หนูให้พี่คะ” ถึงแม้ว่าเราจะย้ำกับพวกเขาว่ากระดาษสวยใบน้อยนี้ พวกเขาสามารถเก็บไว้ดูเป็นที่ระลึกได้ แต่น้องๆ กลับยื่นกระดาษใบนั้นให้พวกเราด้วยความเต็มใจประดุจแทนคำขอบคุณ วินาทีนั้นไม่มีคำพูดใดๆ จากปากเรานอกจากคำว่า “ขอบคุณนะคะ” และที่เหลือก็มีเพียงความตื้นตันอยู่ภายในใจ ที่เห็นเด็กๆ มีความสุขกับสิ่งที่เราได้มอบให้

เด็กๆ เดินมาส่งพวกเราพร้อมแววตาที่บ่งบอกหลากหลายความรู้สึก มีทั้งความสุขและความสงสัยรวมอยู่ในนั้น พวกเขามีความสุขที่เราไปหาแต่ก็เหมือนมีความสงสัยเหลือเกินว่า “เราจะกลับไปหาพวกเขาอีกไหม”

ไม่มีใครกล่าวคำสัญญาใดๆ กับเด็กๆ แต่สำหรับตัวฉัน ฉันมั่นใจว่าฉันต้องกลับไปหาพวกเขาอีกครั้งแน่ๆ ขณะที่รถบัสกำลังเคลื่อนตัวออกจากที่บ้าน เด็กคนหนึ่งวิ่งมาหยุดที่ข้างรถ พร้อมโบกไม้โบกมือและยิ้มให้ ไม่มีความซับซ้อนใดๆ ที่ฉันสัมผัสได้จากเด็กเหล่านั้น มีเพียงรอยยิ้มที่เป็นสุข และมุกตลกที่แลกให้กันไปกันมา

ถึงแม้เราจะเปลี่ยนแปลงโลกทั้งใบไม่ได้ แต่เราก็มอบความสุข และ รอยยิ้มให้กับผู้อื่นได้อีกมาก หากคุณผู้อ่านมองหากิจกรรมที่ทำร่วมกันกับครอบครัวในวันหยุด เสาร์-อาทิตย์ ‘บ้านราชาวดีหญิง’ เป็นอีกหนึ่งสถานที่ ที่จะมอบประสบการณ์ประทับใจให้กับคุณและครอบครัว รวมถึงเด็กๆ เหล่านี้ได้มิรู้ลืมค่ะ

ผู้ใดมีจิตเมตตาสามารถโอนเงินบริจาคเข้ามาได้ที่บัญชี มูลนิธิสงเคราะห์เด็กพิการทางสมองและปัญญา (หญิง)  ธนาคารกรุงไทย สาขาปากเกร็ด เลขที่ 123 - 1 - 28133 - 2 และกรุณาส่งหลักฐานการโอนเงิน พร้อมที่อยู่ของผู้บริจาคมาที่ สถานสงเคราะห์เด็กพิการทางสมองและปัญญา (หญิง) เลขที่ 78/15 หมู่ 1 ต.บางตลาด อ.ปากเกร็ด จ.นนทบุรี 11120 โทรศัพท์ 0 2583 6731 โทรสาร 02 583 6731 ต่อ 155 เพื่อจัดทำใบตอบรับและออกหลักฐานรับเงินให้ท่านต่อไป เด็กๆ ยังรอคอยความหวังและกำลังใจจากท่าน เพียงแวะมาเยี่ยมเขา หรือส่งความปราถนาดีของท่าน โดยการโอนเงินเข้าบัญชีดังกล่าวค่ะ