เหมือนทุกอย่างมันพังค่ะ ความรู้สึก ความหวังดี ทุกอย่างมันกลายเป็นศูนย์ มนรู้สึกตัวเองโง่ รู้สึกว่า ทำทุกอย่างไปเพื่ออะไร มนกำลังรออะไร สำคัญสุด…. จะยังมีหน้าอยู่ตรงนี้อีกไหม? มนเลยตัดสินใจทำแบบนี้….

ผ่านไปหนึ่งวัน ซึ่งวันถัดมา มันเป็นวันครบรอบของเรา มนรวบรวมสติ พิมพ์อะไรไปเยอะแยะมากมาย…

“23/10/2010… 3เดือนแล้วนะที่อยู่ข้างๆ กันมา แมนคะ ตั้งแต่วันแรกจนถึง
วันนี้ ไม่มีวันไหนที่เราไม่คุยกัน เราอาจจะทะเลาะกันบ้าง ไม่เข้าใจกันบ้าง แต่ทุกๆ อย่างก็ผ่านมา เรายังอยู่ข้างกันเสมอ… ช่วงนี้มีแต่เรื่องให้แมนปวดหัว ต้นเหตุทั้งหมดมันเป็นเพราะมน ที่ไปหาความจริงมาให้แมน,, นอกจากทุกอย่างจะพัง ยังกลายเป็นว่ามน ทำให้แมนกับโบตั๋นรักกันมากขึ้น แมนรู้ตัวแล้วว่า แมนรักและเลือกโบตั๋น… สัญญาต่างๆ ที่เราเคยให้กันไว้ ไม่ว่าจะเป็น เราต้องทักกันทุกวัน เจอกันอย่างน้อยอาทิตย์ละครั้ง มนจะไม่ทิ้งแมนก่อน
เด็ดขาด วันไหนแมนไม่ต้องการมนแล้ว ให้พูดตรงๆ เดี๋ยวมนไปเอง และมนจะไม่มีความลับกับแมน จะเชื่อทุกอย่างที่แมนบอก …ทุกอย่างยังคงรักษาไว้ เพราะคำว่า “สัญญา” สำหรับมน มันสำคัญมากๆ… แต่วันนี้ ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมด
มนรู้สึกว่ามนไม่ควรจะอยู่ตรงนี้แล้ว
…เราเป็นเพื่อนกันนะคะแมน
มนว่าแมนฝืนมากไปแล้ว ไม่อยากทำให้ลำบากใจแล้ว รู้สึกผิด หรือเหนื่อยไปมากกว่านี้แล้ว ไม่มีมน แมนก็อยู่ได้ แมนมีโบตั๋นอยู่แล้ว
“มาทีหลังยังไงก็ต้องไป” แมนเป็นคนขี้สงสารแมนเลยไม่กล้าทิ้งมน มนรู้ แมนคือคนที่มนเรียกว่ารักนะคะ ถ้าสมมติว่าวันนึงแมนไม่มีใครแล้วจริงๆ อยากกลับมาเริ่มใหม่กับมน มนก็พร้อมจะเริ่มใหม่กับแมนเสมอ
ขอบคุณทุกความสุขที่เรามีด้วยกัน ขอโทษที่ดูแลไม่ได้แล้ว…. รัก”

นี่ไม่ใช่การขอห่างหรือเลิกครั้งแรกค่ะ แต่ทุกครั้งมนหวังให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม ซึ่งมันก็เป็นไปตามนั้น แต่ไม่ใช่ครั้งนี้… หลังจากส่งข้อความนี้ไป แมนก็เงียบไปเลย มนคิดว่า ทุกอย่างมันจบแล้ว จนพอตกเย็น แมนส่งมาถามว่า “วันนี้ไปไหนมาคะ กินอะไรรึยัง”.. วิธีของแมนเวลาง้อคือ “เนียน” ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มนก็นานๆ ตอบทีค่ะ พยายามห่างออกมา ผ่านไปจนเช้า แมนส่งสติ๊กเกอร์มาในไลน์ มนเลยส่งเครื่องหมายคำถามกลับไป… สักพักแมนก็ส่งมาบอกว่า “มนคงไม่รู้สึกอะไรกับเราแล้วดิ เราก็คงเหมือนคนอื่นๆ ที่มนเคยชอบแล้วก็เบื่อ” มนโกรธค่ะ.. จะด่าจะว่ามนยังไงก็ได้ แต่อย่ามาพูดว่ามนไม่รักเขา มันดูถูกกันเกินไป มนเลยตอบไปว่า
“แมนเลือกโบตั๋นแล้ว จะให้มนทำยังไงคะ เราเป็นเพื่อนกันไง ไม่เข้าใจหรอ มันไม่เหมือนเดิมยังไงคะ มนก็ตอบแมน”
แมนตอบมาว่า “แล้วจะให้เราทำยังไงงง ถึงจะไม่เป็นแบบนี้ ถึงจะโอเคอะ”
มนเลยตัดบทว่า “เป็นเพื่อนกันไปก่อนนะคะ ไว้ทุกอย่างมันเข้าที่ เราค่อยว่ากัน … ยังไงมนก็รักแมน”

เวลาผ่านไปจนเข้าเดือนที่4 ช่วงลอยกระทง จริงๆ หลังจากวันนั้นเราก็ยังคุยกันอยู่นะคะ เจอกันบ้าง แต่น้อยลงทุกอย่าง บอกตามตรง มนเองก็อยากออกมาเพื่อทำใจ แต่ตลกไหมละคะ แค่พยายามยังไม่คิดเลย เรายังทักกันทุกวัน แต่อาจจะนานๆๆๆๆ ตอบที ไม่ก็ข้ามคืน เช้ามาถึงจะได้ตอบ จนวันหนึ่ง แมนส่งข้อความมาบอกว่า “มน.. โบตั๋นรู้เรื่องของเราแล้วนะ แมนลืมลบแชท โบตั๋นเข้ามาอ่านแล้วเจอ” …. เป็นอาการ “หูดับ” อะค่ะ ฮ่าๆๆๆๆ แบบ มันวิ๊งงงง ในหูเลย มนนิ่งไปพักหนึ่ง รวบรวมสติได้ จึงถามกลับไปว่า “แล้วแมนจะเอายังไงต่อคะ” แมนตอบกลับมาว่า “เราเลิกคุยกันนะ.. เราไม่อยากให้โบตั๋นคิดมาก”

ก่อนหน้านี้ เจอมาทุกปัญหาสารพัด จะหนักจะเบาแค่ไหน เราก็ยังไม่ปล่อยมือกัน ยังยืนยันว่ายังอยากมีอีกคนอยู่ข้างๆ กันเสมอ แต่มาวันนี้ ความจริงทุกอย่างปรากฏ เขาเลือกจบทุกอย่างกับเรา “ความลับไม่มีในโลก” .. มนเข้าใจคำนี้ก็วันนั้น

ได้ยินแบบนั้น ก็คิดว่า ลองยื้อดีไหม เพราะยอมรับเลยว่า ตัดใจไม่ลง “มนผิดอะไรหรอแมน เราถึงต้องจบกัน เขาทำไม่ดี เขาโกหกแมนขนาดนั้น ทำไมแมนยังเลือกเขา ขอเหตุผลได้ไหม” “…เมื่อก่อนเราก็ทำไม่ดีไว้ มันคงเป็นเวรกรรมของเรา” “แล้วเราเป็นเวรกรรมส่วนไหนของเธอหรอคะ ถึงต้องมาเจออะไรแบบนี้ ตั้งแต่เลิกกับแฟนคนล่าสุด นี่ก็ไม่เปิดใจให้ใครเลย ไม่กล้ารักใครเลย จนมาเจอแมน มนแม่งโคตรรักแมนอะ ทำไมวะ” …”ขอโทษนะ”

ค่ะ… เราจบความสัมพันธ์ชู้ๆ ของเรา แต่ก็ยังคุยกัน ระหว่างนั้น ก็มีเพื่อนที่รู้เรื่อง แคพหน้าเฟสบุคว่าโบตั๋น ขึ้นสเตตัสด่ามน ก็สมควรแหละค่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ แรกๆ ก็เฉยๆ ทำใจ หลังๆ เริ่มเยอะไป เพราะเอาไปเล่าแบบไม่จริง.. มนทนไม่ไหว เลยด่ากลับบ้าง ผลคือ โดน Block เฟสบุคค่ะ ฮ่าๆๆๆ ทั้งแมนและโบตั๋น Block เพื่อนบอกว่า แมนเป็นคนสั่งให้ทำเพราะไม่อยากให้มีปัญหาทะเลาะกัน ก็เสียใจนะคะ เลิกกัน ก็ยังเป็นเพื่อนกันได้ มนก็ยังห่วงเขา ยังอยากช่วยเวลาเขามีปัญหา ที่น่าตลก มีเมย์มาบอกว่า โบตั๋นไปพูดว่ามนไม่กล้า ดีแต่ด่าหน้าเฟสลอยๆ
ฮ่าๆๆๆ ตลกตรงที่ เขา Block มนค่ะ จะ Tag หรือจะติดต่อะไรก็ไม่ได้ อ่อ ไม่ใช่แค่เฟสค่ะ เบอร์ ไลน์ ไอจี Block มนหมดเลย ผ่านไปสองสัปดาห์หลังจากโดนแมน Block มนก็ทำใจค่ะ พยายามเดินต่อไป จนอยู่ๆ ..แมนก็โทรมา

สถานะตอนนี้ มนโสดค่ะ แต่ใจมน ให้แมนไปหมดแล้วตอนนี้ เรานานๆ คุยกันที มีอะไรก็ปรึกษากัน คุยกัน แต่เราจะไม่เจอกัน … “ตัดไม่ออก ต่อไม่ได้” นี่คือสิ่งที่เป็นตอนนี้ รวมถึง แมนกับโบตั๋นก็ยังคบกันค่ะ

แมน… ตลอด 4 เดือนที่ผ่านมา ที่ มน มีแมนในชีวิต ไม่มีวันไหนเลยที่มนรู้สึกเสียใจที่วันนั้น ตัดสินใจจับมือแมนในโรงหนัง ไม่เคยเสียใจกับทุกสิ่งที่เกิด ทุกอย่างที่เรามีมาด้วยกัน ทุกอย่างที่แมนให้มน และมนให้แมน ไม่ใช่สิ่งของ แต่มันคือความรู้สึก ความจริงใจที่เรามีให้กันตลอด.. “มันมีจริง” มนไม่รู้หรอก ว่าอนาคตจะเป็นยังไง แมนอาจจะแต่งงานกับโบตั๋น มนอาจจะไปอยู่สักที่บนโลกนี้ หรือเราอาจจะวนกลับมาเจอกัน มนยังอยู่ข้างๆ แมนตรงนี้นะ ไม่ทิ้งไปไหน “ตามสัญญา”

โบตั๋น… เรารู้ว่าเราผิด แต่เราไม่ขอโทษนะ “เราตั้งใจ” มีไม่กี่คนบนโลกนี้หรอกที่จะยอมรับในการกระทำที่แกทำได้ ถึงมันจะเป็นอดีตไปแล้วก็ตาม.. “เลิกโกหก” ไม่ว่ากับแมน หรือเพื่อนสนิท ความลับอะ มันไม่มีในโลกนะ ดูแลแมนบ้าง อย่างอแงให้แมนดูแลฝ่ายเดียว ที่แกเคยพูดว่า อดีตก็แค่อดีต แต่แกเห็นแล้วใช่ไหม ว่ามันทำให้คนในปัจจุบัน เจ็บปวดแค่ไหน ถ้าแกผ่านมาอ่าน เราขออโหสิแกนะ… เราเองก็อโหสิและกรวดน้ำให้แกเรียบร้อยแล้ว เลิกแล้วต่อกันนะ

ที่มาเล่า ไม่ได้อยากประจานตัวเอง หรือขอความเห็นใจ มนแค่อยากให้เห็นบ้างว่า
“มือที่สาม” ไม่ใช่นางร้าย

บางครั้ง มือที่สาม เขาก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ที่มารักผู้ชายอีกคนในเวลาที่ช้าไป
บางคนเขาไม่ได้ต้องการแย่ง หรืออยากครอบครอง บางครั้งการที่ได้กอดกัน คุยกัน ให้คำปรึกษา แค่นี้เขาก็มีความสุขแล้ว…
มันน่าน้อยใจนะคะ ทุกครั้งที่มีเรื่องรักสามเศร้า
แบบหญิงสองชายหนึ่ง ไม่ค่อยมีใครโทษผู้ชาย
แต่จะประณามผู้หญิงคนที่สอง ผู้หญิงคนที่มาทีหลัง

ถ้า มน โทษแมน คงจะโทษแค่เรื่องที่แมนเล่นด้วยกับมน ที่เหลือ.. ไม่พูดก็คงมองว่ามนผิดอยู่ดี
นี่คือ อุทาหรณ์นะคะ ความรู้สึก มันจับต้องไม่ได้ เลยยากจะควบคุม
ถอยได้ก็ถอยนะคะ มนเข้าใจ… มันทรมาน